Με
τους δρόμους της Αθήνας να είναι πνιγμένοι
στα σκουπίδια και με όλα τα προβλήματα
που αυτό συνεπάγεται, σίγουρα η απεργία
των εργαζόμενων στην καθαριότητα των
δήμων, είναι μία από αυτές που δεν πέφτουν
στα χαμηλά. Όλοι νιώθουμε τις συνέπειες
της και όλοι αναρωτιόμαστε ή παίρνουμε
θέση σχετικά με αυτή. Για εμάς, η κατάσταση
αυτή δεν είναι παράγωγο μιας συντεχνιακής
απεργίας “για ψύλλου πήδημα”.
Συμβαίνει
για τη μη απόλυση χιλιάδων εργαζομένων
στην καθαριότητα των Δήμων (περί τις
6.500 σύμφωνα με το Υπουργείο, >10.000 κατά
την ΠΟΕ-ΟΤΑ), που οι ορισμένου χρόνου
συμβάσεις τους λήγουν, όμως το διακύβευμά
της είναι ακόμη μεγαλύτερο και θα
μπορούσε κανείς να πει πως στο βάθος
του, αφορά ακόμα και τα συμφέροντα των
αποφοίτων μιας Φιλοσοφικής Σχολής.
Εξηγούμαστε:
Οι
συμβάσεις ορισμένου χρόνου (5μηνα, 8μηνα,
12μηνα) για την κάλυψη θέσεων εργασίας
πο καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες
και όχι έκτακτες περιστασιακές, είναι
μια επιλογή που έχει παρθεί εδώ και
χρόνια από τις ελληνικές κυβερνήσεις,
ως ένας τρόπος εγκαθίδρυσης επισφαλών
σχέσεων εργασίας και στο δημόσιο τομέα,
άρα και χαμηλότερων μισθών και λιγότερων
δικαιωμάτων.
Τώρα,
την σταδιακή κατίσχυση αυτής της λογικής,
μπορούμε να τη δούμε και στο δημόσιο
σχολείο, όπου μόνιμες
προσλήψεις έχουν να γίνουν απο το 2008
και πρόσφατα, με μια
τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο,
ανεστάλησαν μέχρι και
το 2019. Έτσι, καθηγητές
ωρομίσθιοι και ορισμένου
χρόνου - πάντα πολύ λιγότεροι από τους
αναγκαίους, καλύπτουν
οργανικά και όχι λειτουργικά κενά στις
σχολικές μονάδες. Αυτό με τη σειρά του
σημαίνει πολλά κενά και σχεδόν αδυναμία
λειτουργίας πολλών σχολείων, και προφανώς
απολήγει και στην αλλαγή των εργασιακών
σχέσεων των εκπαιδευτικών και
στην καθιέρωση και εμπέδωση μορφών
ευέλικτης εργασίας και στα πλαίσια του
δημόσιου σχολείου. Η σύνδεση νομίζουμε
πως είναι προφανής.
Ωστόσο,
ακόμα και κάποιον που δε θα εργαστεί
ποτέ στο δημόσιο, αυτή υπόθεση τον αφορά.
Όσο το δημόσιο ως μέτρο σύγκρισης
υποβαθμίζεται, όλο και περισσότερο τα
χέρια των εργοδοτών λύνονται και τα
εργασιακά δικαιώματα και η αξιοπρέπεια
πάνε ευκολότερα περίπατο.
Τέλος,
ο αγώνας αυτός στρέφεται ενάντια στη
διάλυση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών
καθαριότητας των δήμων και την ανάθεση
τους σε ιδιωτικές εργολαβίες. Και σχετικά
με αυτό άλλωστε, γνωρίζουμε καλά πόσο
λειτουργικές είναι οι εργολαβίες στο
Πανεπιστήμιο, όταν συχνά πυκνά η σχολή
μας πλημμυρίζει στα σκουπίδια επειδή
“δεν κατέληξε ο διαγωνισμός” και δεν
έκλεισε συμφωνία με εργολάβο (με
αποκορύφωμα τους τόνους σκουπιδιών που
έβγαλαν τελικά από τη Φιλοσοφική οι
εργαζόμενοι του Δ.Αθηναίων το 2014), όπως
γνωρίζουμε και τους μισθούς πείνας και
τις πολύμηνες καθυστερήσεις στη
μισθοδοσία.
Οι
εργαζόμενοι των ΟΤΑ παλεύουν για τις
ζωές τους, για το δημόσιο αγαθό της
καθαριότητας, αλλά και για εργασιακά
και κοινωνικά κεκτημένα που η μνημονιακή
πολιτική αναιρεί μέρα με τη μέρα. Αν και
έχουν αποφασίσει τη λειτουργία προσωπικού
ασφαλείας για τις χειρότερες περιπτώσεις
και τους ευαίσθητους χώρους (νοσοκομεία
κλπ), πιέζονται από την κοινωνία πολύ
περισσότερο από κάποιον άλλο κλάδο που
επιλέγει να απεργήσει και αυτό είναι
λογικό. Ο αγώνας τους όμως δεν είναι
συντεχνιακός. Οφείλουμε να στηρίξουμε
τις κινητοποιήσεις τους και το συλλαλητήριο
της Πέμπτης*, ή -το λιγότερο- να μην
εξαντλούμε την κοινωνική μας οργή σε
αυτούς που κάθε νύχτα και μέρα κάνουν
μια τόσο νευραλγική και δύσκολη δουλειά
και τώρα αγωνίζονται γι αυτή. Άλλων οι
πολιτικές βρωμούν και ζέχνουν.
*
10:30 το πρωί στην Πλατεία Καραϊσκάκη,
μπροστά από τα γραφεία της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.
