Γιατί βλέπουμε (και) τα συμφέροντα ενός φοιτητή της Φιλοσοφικής να εκπροσωπούνται από την απεργία στην καθαριότητα των δήμων.

  Με τους δρόμους της Αθήνας να είναι πνιγμένοι στα σκουπίδια και με όλα τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται, σίγουρα η απεργία των εργαζόμενων στην καθαριότητα των δήμων, είναι μία από αυτές που δεν πέφτουν στα χαμηλά. Όλοι νιώθουμε τις συνέπειες της και όλοι αναρωτιόμαστε ή παίρνουμε θέση σχετικά με αυτή. Για εμάς, η κατάσταση αυτή δεν είναι παράγωγο μιας συντεχνιακής απεργίας “για ψύλλου πήδημα”.

  Συμβαίνει για τη μη απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στην καθαριότητα των Δήμων (περί τις 6.500 σύμφωνα με το Υπουργείο, >10.000 κατά την ΠΟΕ-ΟΤΑ), που οι ορισμένου χρόνου συμβάσεις τους λήγουν, όμως το διακύβευμά της είναι ακόμη μεγαλύτερο και θα μπορούσε κανείς να πει πως στο βάθος του, αφορά ακόμα και τα συμφέροντα των αποφοίτων μιας Φιλοσοφικής Σχολής. Εξηγούμαστε:

  Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου (5μηνα, 8μηνα, 12μηνα) για την κάλυψη θέσεων εργασίας πο καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και όχι έκτακτες περιστασιακές, είναι μια επιλογή που έχει παρθεί εδώ και χρόνια από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ως ένας τρόπος εγκαθίδρυσης επισφαλών σχέσεων εργασίας και στο δημόσιο τομέα, άρα και χαμηλότερων μισθών και λιγότερων δικαιωμάτων.

  Τώρα, την σταδιακή κατίσχυση αυτής της λογικής, μπορούμε να τη δούμε και στο δημόσιο σχολείο, όπου μόνιμες προσλήψεις έχουν να γίνουν απο το 2008 και πρόσφατα, με μια τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, ανεστάλησαν μέχρι και το 2019. Έτσι, καθηγητές ωρομίσθιοι και ορισμένου χρόνου - πάντα πολύ λιγότεροι από τους αναγκαίους, καλύπτουν οργανικά και όχι λειτουργικά κενά στις σχολικές μονάδες. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πολλά κενά και σχεδόν αδυναμία λειτουργίας πολλών σχολείων, και προφανώς απολήγει και στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και στην καθιέρωση και εμπέδωση μορφών ευέλικτης εργασίας και στα πλαίσια του δημόσιου σχολείου. Η σύνδεση νομίζουμε πως είναι προφανής.

Ωστόσο, ακόμα και κάποιον που δε θα εργαστεί ποτέ στο δημόσιο, αυτή υπόθεση τον αφορά. Όσο το δημόσιο ως μέτρο σύγκρισης υποβαθμίζεται, όλο και περισσότερο τα χέρια των εργοδοτών λύνονται και τα εργασιακά δικαιώματα και η αξιοπρέπεια πάνε ευκολότερα περίπατο.

  Τέλος, ο αγώνας αυτός στρέφεται ενάντια στη διάλυση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας των δήμων και την ανάθεση τους σε ιδιωτικές εργολαβίες. Και σχετικά με αυτό άλλωστε, γνωρίζουμε καλά πόσο λειτουργικές είναι οι εργολαβίες στο Πανεπιστήμιο, όταν συχνά πυκνά η σχολή μας πλημμυρίζει στα σκουπίδια επειδή “δεν κατέληξε ο διαγωνισμός” και δεν έκλεισε συμφωνία με εργολάβο (με αποκορύφωμα τους τόνους σκουπιδιών που έβγαλαν τελικά από τη Φιλοσοφική οι εργαζόμενοι του Δ.Αθηναίων το 2014), όπως γνωρίζουμε και τους μισθούς πείνας και τις πολύμηνες καθυστερήσεις στη μισθοδοσία.

  Οι εργαζόμενοι των ΟΤΑ παλεύουν για τις ζωές τους, για το δημόσιο αγαθό της καθαριότητας, αλλά και για εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα που η μνημονιακή πολιτική αναιρεί μέρα με τη μέρα. Αν και έχουν αποφασίσει τη λειτουργία προσωπικού ασφαλείας για τις χειρότερες περιπτώσεις και τους ευαίσθητους χώρους (νοσοκομεία κλπ), πιέζονται από την κοινωνία πολύ περισσότερο από κάποιον άλλο κλάδο που επιλέγει να απεργήσει και αυτό είναι λογικό. Ο αγώνας τους όμως δεν είναι συντεχνιακός. Οφείλουμε να στηρίξουμε τις κινητοποιήσεις τους και το συλλαλητήριο της Πέμπτης*, ή -το λιγότερο- να μην εξαντλούμε την κοινωνική μας οργή σε αυτούς που κάθε νύχτα και μέρα κάνουν μια τόσο νευραλγική και δύσκολη δουλειά και τώρα αγωνίζονται γι αυτή. Άλλων οι πολιτικές βρωμούν και ζέχνουν.

* 10:30 το πρωί στην Πλατεία Καραϊσκάκη, μπροστά από τα γραφεία της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.

η συνέχεια εδώ...

Η Ηριάννα θα μπορούσε να έιναι ο καθένας από εμάς!

Το τελευταίο διάστημα, τα βλέμματα όλων έχουν στραφεί στην υπόθεση της Ηριάννας, μίας υπόθεσης κατασκευασμένης και έντεχνα σκηνοθετημένης που έχει έρθει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της «κοινής γνώμης», και κυρίως του Πανεπιστημιακού κόσμου. Η Ηριάννα, πρώην φοιτήτρια και νυν υποψήφια διδάκτωρ της σχολής μας, καταδικάστηκε σε 13 χρόνια κάθειρξη με την γνωστή παλιά συνταγή περί μέλους «τρομοκρατικής οργάνωσης» (τον διαβόητο «τρομονόμο» που έτσι και αλλιώς ποινικοποιεί ακόμα και την υποψία συμμετοχής σε «τρομοκρατικές οργανώσεις», ακόμα και όταν δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πράξεις που να έχουν τελεστεί από τον κατηγορούμενο) και συγκεκριμένα στην εν προκειμένω περίπτωση ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Τα τόσο εμφανώς αστήριχτα στοιχεία που θεμελίωσαν την δικαστική απόφαση χωρίς κανέναν μάρτυρα, είναι ένα μερικό δείγμα DNA το οποίο, όταν ζητήθηκε για επανέλεγχο, η αστυνομία απάντησε ότι “τελείωσε”. Είναι χαρακτηριστικό ότι πάγια κρίνεται από τα δικαστήρια ότι τέτοια «αποδεικτικά στοιχεία» δεν επαρκούν για να τεκμηριώσουν την ενοχή του κατηγορουμένου, στην περίπτωση όμως της Ηριάννας, φαίνεται ότι αρκούσαν! Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι δεν της αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό και ότι της επιβλήθηκε ποινή χωρίς αναστολή, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί κατευθείαν στις φυλακές, αντί να αφεθεί ελεύθερη μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής της στο εφετείο. Κυρίως όμως, η «κατηγορία» που στοιχειοθέτησε την καταδίκη της Ηριάννας είναι η σχέση της με τον σύντροφό της που υπήρξε ύποπτος ως μέλος των Πυρήνων της Φωτιάς, ο οποίος όμως αθωώθηκε αμετάκλητα από δίκη! Πρόκειται για ξεκάθαρη ποινικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων ενός ανθρώπου και αυτό, όπως και το γεγονός ότι οι δικαστικές αρχές προφανώς επιχειρούν να καταστήσουν την Ηριάννα «παράδειγμα» για τη διάχυση της τρομοκρατίας και της καταστολής, είναι το στοιχείο που καθιστά την υπόθεση της Ηριάννας υπόθεση όλων μας. 

Η Ηριάννα, που «εν μία νυκτί» στερήθηκε την ελευθερία της, στα πλαίσια ενός καθεστώτος νόμιμης τρομοκρατίας (τον «τρομονόμο», τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κατήργησε, όπως είχε δήθεν δεσμευθεί, αλλά επιχειρεί μάλιστα και να τον ενισχύσει) χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία, συμβολίζει την καταστολή και την εγκληματοποίηση των ιδεών, του φρονήματος, των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και των κοινωνικών σχέσεων και δεσμών, και υπενθυμίζει ότι για την δικαιοσύνη όλοι είμαστε ένοχοι, όχι γιατί κάτι κάναμε, αλλά γιατί πιστεύουμε σε κάτι, ή ακόμα, όπως στην περίπτωση της Ηριάννας, γιατί ..γνωρίζουμε κάποιους, ενώ οι αποδείξεις και τα στοιχεία είναι πολυτέλεια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται, στο όνομα της τρομοϋστερίας, να στοιχειοθετηθεί ότι οποιοσδήποτε είναι εν δυνάμει ύποπτος ή ακόμα και ένοχος. Ούτε είναι η πρώτη φορά που η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» παραβιάζει κατάφωρα και πετάει στον κάλαθο των αχρήστων κάθε έννοια ατομικού δικαιώματος ή δικονομικών εγγυήσεων σε υποθέσεις που σχετίζονται με την υποτιθέμενη «τρομοκρατία», και όχι μόνο. Όμως, η ποινικοποίηση των σχέσεων και οι κατάφωρες παραβιάσεις είναι, αυτή τη φορά, πρωτοφανείς.

Η υπόθεση της Ηριάννας με ό,τι αυτή σηματοδοτεί πρέπει να μας κατακλύζει από οργή, ακριβώς γιατί αν δεν αντισταθούμε συλλογικά σε αυτήν την κατάφωρη αδικία, αυτό το περιστατικό θα γίνει η αρχή ενός νέου κανόνα, όπου ο καθένας θα μπορεί να βρεθεί στο διπλανό κελί από την Ηριάννα λόγω «κακών» συναναστροφών.

ΥΓ Στα πλαίσια ευρύτερης κινητοποίσης των Φοιτητικών συλλόγων για την Ηριάννα και εν όψει της αίτησης αναστολής της απόφασης του δικαστηρίου, μια σειρά από σχολές πήραν αποφάσεις στήριξης, που έχουν βαρύνουσα σημασία για το δικαστήριο. Όπως είναι λογικό, είναι καθοριστικό να υπάρχει απόφαση και της ίδιας της σχολής της Ηριάννας, δηλαδή την δική μας! Ωστόσο, στο διοικητικό συμβούλιο που καλέσαμε για να παρθεί απόφαση η ΠΚΣ είχε διαφορετική γνώμη…Η στάση της ΠΚΣ να μην υπογράψει το ψήφισμα στήριξης για την Ηριάννα με τις χυδαίες δικαιολογίες τύπου «δεν είδα, δεν άκουσα» λέγοντας ότι δεν έχουν αρκετές πληροφορίες για την εν λόγω υπόθεση και δεν μπορούν να πάρουν την ευθύνη να το υποστηρίξουν. Και όλα αυτά, την ίδια στιγμή που μια σειρά από μαζικούς φορείς (φοιτητικοί σύλλογοι, πανεπιστημιακοί και πολλοί άλλοι), αλλά ακόμα και ορισμένα από τα μέσα ενημέρωσης, έχουν αναδείξει την υπόθεση, ακριβώς γιατί η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων είναι πρωτοφανώς κραυγαλέα. Απ’ ότι φαίνεται, μόνο η ΠΚΣ «δεν γνωρίζει».

η συνέχεια εδώ...

Γιατί θλιμμένος Ιούνη μου;

  Επιτέλους έφτασε το καλοκαίρι!! Μα τι καλοκαίρι είναι αυτό; Τη μία ήλιος, ζέστη, την άλλη βροχή, κρύο και χαμός... Και τα νεύρα δε συμμαζεύονται. Για περίμενε όμως, μήπως μας φταίει “λίγο” για την κακή διάθεση και η εξεταστική;

 

  Κάθε μέρα εδώ και ένα –στην καλύτερη περίπτωση- μήνα οι φοιτητές της φιλοσοφικής βρίσκονται μεσ’το τρέξιμο,το άγχος και την πίεση. Να προλάβουν έγκαιρα να βρουν τις... χαμένες σημειώσεις. Άσε δεν είναι εξεταστική αυτό, αλλά κυνήγι κρυμμένου θυσαυρού. Μόνο που θυσαυρός κατέληξε να είναι η αποστήθιση της τρέλας που κουβαλάει κάθε καθηγητής στο κεφάλι του και απαιτεί να τη γνωρίζουμε και να αναπαραγάγουμε άκριτα! Γιατί για να περάσεις το μάθημα πρέπει να έχεις καλές σημειώσεις, τα λόγια του καθηγητή σου δηλαδή αυτολεξεί. Βέβαια τα προβλήματα μονάχα αρχίζουν εκεί.. Μέσα σε ένα συμπυκνωμένο εξάμηνο κάθε μέρα τρέξιμο, παρακολούθηση σερί 3-ωρων, 6-ωρων μπορεί και 9-ωρων μαθημάτων, σεμινάρια, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και μπόλικες εργασίες. Και τι γίνεται όμως με τους εργαζόμενους φοιτητές; Αυτοί πώς θα τα καταφέρουν όταν αδυνατούν να παρακολουθήσουν μαθήματα εντατικά;

  Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά το ζήτημα της καθηγητικής αυθαιρεσίας την περίοδο της εξεταστικής.
Ο αυταρχισμός αρκετών καθηγητών στην περίοδο της εξεταστικής είναι κάτι παραπάνω από προφανής, είναι μάλλον κάτι αναμενόμενο. Οι παράλογες απαιτήσεις (απαγόρευση να πάρουμε τα θέματα, υπερβολικά μεγάλα κενά μεταξύ των φοιτητών ακόμα και όταν η αίθουσα έχει πολύ κόσμο, δυσνόητες σημειώσεις), οι προσβλητικές συμπεριφορές που αναδεικνύουν τον κάθε φοιτητή υποψήφιο ¨αντιγραφέα¨ και οι προσωπικές παραξενιές του καθηγητή, είναι μερικά από αυτά που καλείται να υποστεί ο φοιτητής για να μπορέσει να δώσει το μάθημα. Βέβαια όλα αυτά δεν είναι αρκετά αφού πολλές φορές ο φοιτητής καλείται να γράψει σε ανεπαρκείς χρόνους εξέτασης, δυσνόητα ή και καθόλου συγγράμματα και απαιτητικά θέματα που πολλές φορές δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που έχει ζητήσει ή διδάξει ο καθηγητής.

Και σε αυτήν την εξεταστική, δεν ξεκινήσαμε καλά....

  Στο μάθημα του Παυλόπουλου, στο 1ο έτος του Ιστορικού-Αρχαιολογικού, προστέθηκαν τελευταία στιγμή στην ύλη 300 σελίδες(!)

Τα πρωτεία ωστόσο τα πήρε και πάλι ο Η. Μπεζεβέγκης, ο οποίος εκτός του ότι άργησε να φέρει τα θέματα 35 λεπτά και όπως πάντα αυτοπροσώπως -για να ψαρώσει και να προσβάλει με τις ατάκες του φοιτητές,βάζει θέματα πολλαπλής επιλογής λέγοντας χαρακτηριστικά πως "όποιοι φοιτητές παίξουν τζόκερ με τα θέματα, θα το καταλάβει και όχι μόνο θα τους κόψει, αλλά πολύ περισσότερο θα τους στοχοποιεί επανειλλημένως σε κάθε εξεταστική(!!) Πρακτικές που φυσικά δεν αφήνουν ανεπηρέαστους και τους φοιτητές, οι οποίοι θα τρέχουν εκβιαστικά από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο για να πάρουν το πτυχίο στην ώρα τους.

Βέβαια, υπάρχει πάντα και η καθηγήτρια Μ. Ευθυμίου του Ιστορικού-Αρχαιολογικού, που δε διστάζει να φτιάχνει φαντασιακά κριτήρια του στυλ “ωραία γράμματα, σωστή ορθογραφία, δομή” και αν δεν τηρηθούν αυτά, οι φοιτητές είναι υποχρεωμένοι να προσέλθουν ένας-ένας στο γραφείο της και να απολογηθούν για τα λάθη τους(!)

Κατά τη διάρκεια της εξέτασης....

  Είναι πολύ γνωστές σε όλους μας αλλαγές θέσεων αρκετές φορές χωρίς λόγο και φυσικά οι επιτηρητές – Κέρβεροι πάνω από τα κεφάλια μας την ώρα της εξέτασης. Εν τέλει όλοι θεωρούμαστε ύποπτοι “αδιαβασιάς” και “κλεψιάς” σε αυτή την σχολή. Και φυσικά ας μην ξεχνάμε την ανεπίτρεπτη “επίσκεψη” στην τουαλέτα κατά την διάρκεια των εξετάσεων, καθώς όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αν συμβεί αυτό φυσικά είμαστε ανάξιοι να περάσουμε το μάθημα. Λίγη αυτοσυγκράτηση!

  Η κατάσταση αυτή βέβαια που όλους μας πλήττει και μας προβληματίζει δεν είναι τυχαία. Αποτελεί μέρος της εντατικοποίησης των σπουδών μας στο πλάνο της προετοιμασίας για τους εξίσου εντατικοποιημένους ρυθμούς εργασίας. Είναι μήπως τυχαίο επίσης ότι όλα τα νομοσχέδια σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση περιέχουν διατάξεις σχετικά με τη φοιτητική καθημερινότητα;;
Για εμάς, βασικός στόχος και των δύο αποτελεί η ένταξη των φοιτητών σε μια συγκεκριμένη νόρμα, όπου λείπουν τα ενδιαφέροντα, ο ελεύθερος χρόνος, και η συλλογική δράση, με αποτέλεσμα την δημιουργία φοιτητών με χαρακτηριστικά ατομικού δρόμου και πειθάρχησης, με σκοπό μεταξύ άλλων και το φοιτητικό κίνημα να φυτοζωεί!

  Όσον αφορά το μέλλον, αναλυτικότερα, στοχεύει στη δημιουργία εντατικοποιημένων και υποταγμένων εργαζομένων-μηχανών χωρίς ίχνος συλλογικών αναπαραστάσεων, που θα θεωρούν “φυσιολογικές” και ηθικά νόμιμες έννοιες όπως “συναδελφικός” ανταγωνισμός, υποταγή και πλήρη αδιαφορία για ότι δεν επιφέρει χρηματικό και ατομικό κέρδος!

Απαιτούμε:

• Ανθρωπίνους όρους εξέτασης, χωρίς θέματα παράλογα, εκτός ύλης και ανεπαρκή χρόνο εξέτασης.
• Θέματα διαβαθμισμένης δυσκολίας.

• Να γίνεται επανεξέταση ή κανονικοποίηση,σε περίπτωση που ο αριθμός των επιτυχόντων είναι μικρότερος της τάξης του 50%.

• Δεν δεχόμαστε απαξιωτικά σχόλια από τους επιτηρητές ούτε από τους καθηγητές. Δεν είμαστε υποψήφιοι αντιγραφείς. Έχουμε το δικαίωμα να πηγαίνουμε τουαλέτα την ώρα της εξέτασης.
• Δεν δεχόμαστε αλλαγές θέσεων κατά την ώρα της εξέτασης ούτε τον έλεγχο των προσωπικών μας αντικειμένων. Δεν υπακούμε αλλά ούτε και μένουμε αμέτοχοι, γιατί με αυτόν τον τρόπο δίνουμε πάτημα για ακόμα περισσότερες “παραξενιές” στο μέλλον.

Αντιπροτάσσουμε:
• Συλλογικές σημειώσεις (μέσω στεκιού ή και διαδικτυακά) ενάντια στη λογική των ΔΑΠ/ΠΑΣΠ που καλλιεργεί την ατομικότητα σε βάρος της συλλογικής δράσης.
• Διαβάζουμε μαζί γιατί το συλλογικό διάβασα πάντα αποδίδει καλύτερα.
• Δεν δεχόμαστε την τυφλή υπακοή στους παράλογους και συντηρητικούς καθηγητές που θεωρούν το μάθημα και τους φοιτητές ιδιοκτησία τους! (Άπειρα τα παραδείγματα ενδεικτικά αναφέρονται: Φάκας, Μπεζεβέγκης, Βερτουδάκης, Ευθυμίου και η λίστα συνεχίζεται επ’άπειρον..)

Δεν τρελαινόμαστε, δεν υποτασσόμαστε.
Υπάρχει ζωή και πέρα από την εξεταστική!

η συνέχεια εδώ...

Οι ελευθερίες μας στο βωμό μιας δήθεν “ασφάλειας”;

Το τελευταίο διάστημα και μέσω των εξαγγελιών του Υπουργείου για την (τυπική) επαναφορά του Ασύλου, έχει ανοίξει ένας διάλογος γύρω απ' αυτό το δημοκρατικό κεκτημένο των φοιτητικών συλλόγων, με δηλώσεις και τοποθετήσεις να “λυγίζουν τη βέργα” προς τη στοχοποίηση και την απονομιμοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η φετινή χρονιά ήταν «πλούσια» σε φαινόμενα καταπάτησης του Ασύλου, με πολλά περιστατικά αυταρχισμού των καθηγητών και των οργάνων διοίκησης των ιδρυμάτων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι διώξεις στην Ξάνθη απο τον φασίστα καθηγητη Παύλο, η καταπάτηση του ασύλου από τις δυνάμεις καταστολής στο Πάντειο, η απαγόρευση της Καλλινίκου (μέχρι πρότινος δεξί χέρι του πρύτανη των ΜΑΤ, Φορτσάκη) για διεξαγωγή πολιτικών εκδηλώσεων στη Νομική.

Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, δημοσιεύθηκε κείμενο 220 υπογραφών καθηγητών, στο οποίο καλούν την κυβέρνηση, τις διοικήσεις των Πανεπιστημίων αλλά και τους ίδιους τους φοιτητές να πάρουν θέση για την «αποκατάσταση» του Πανεπιστημίου και την εκκαθάριση του από εγκληματικά στοιχεία. Σύμφωνα με αυτό το κείμενο ο χώρος του Πανεπιστημίου έχει διαβρωθεί από: λαθρεμπορία, διακίνηση ναρκωτικών, πυροβολισμούς, ληστείες και κλοπές. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μία προσπάθεια, μέσα από πρωτοφανή ψέματα, απονομιμοποίησης του Ασύλου στα μάτια των φοιτητών αλλά και γενικά στην συλλογική συνείδηση. Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι το κείμενο αυτό το υπογράφουν και ο Γιώργος Βασίλαρος, η Κατερίνα Γαρδίκα, η Αλεξάνδρα Οικονόμου, ο Σπύρος Πλουμίδης, ο Πάνος Σοφούλης και ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου καθηγητές της σχολής μας. Είναι σαφές ότι με αυτή την επιλογή, δεν εκφράζουν απλά μία άποψη, αλλά βάλλουν ευθέως κατά του φοιτητικού κινήματος. Τους προκαλούμε λοιπόν να μας πουν, ποια είναι όλα αυτά τα περιστατικά στα οποία αναφέρονται.

Η κυρίαρχη πολεμική που ασκείται σήμερα, ότι δηλαδή στο Πανεπιστήμιο έχει βρει εύφορο έδαφος η εγκληματικότητα, όχι μόνο δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, αλλά στοχεύει στην δημιουργία κλίματος εκφοβισμού και τρομοκρατίας και εντέλει δικαιολόγησης της κατάλυσης του Ασύλου. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικη, μιας και στην υπόλοιπη κοινωνία ο δείκτης εγκληματικότητας είναι κατά πολύ υψηλότερος, ενώ στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου τα περιστατικά «εγκληματικότητας» είναι ελάχιστα και ιδιαίτερα σπάνια. Το Πανεπιστήμιο είναι ένας ζωντανός κοινωνικός χώρος, όπου οι φοιτητές συμμετέχουν σε μια σειρά πρωτοβουλιών και συλλογικών δραστηριοτήτων. Και είναι αυτός ο χαρακτήρας του πανεπιστημίου που έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό (σχεδόν την εξάλειψη) κάθε μορφής εγκληματικότητας.

Για εμάς, η κυβέρνηση δεν μπορεί επουδενί να ξεπλυθεί για την πολιτική που εφαρμόζει τόσο στην κοινωνία, όσο και στο Πανεπιστήμιο, με εξαγγελίες για δημοκρατία στις σχολές. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε μια προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα μπλοκ αντιδημοκρατικού συντηρητισμού και αντίδρασης, που θέλει να βρει πάτημα και επιβεβαίωση στους φοιτητές. Οι 220 καθηγητές που υπογράφουν αυτό το χυδαίο κείμενο και συνειδητά αναπαράγουν ακραία ψεύδη έχουν ένα μόνο στόχο. Όχι τη διαχείριση και την πάταξη της «εγκληματικότητας» εντός των πανεπιστημίων, η οποία δεν υφίσταται, αλλά την προληπτική καταστολή και πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος.

Το Πανεπιστημιακό Ασυλο αποτελεί χώρο ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδέων και πεδίο δραστηριοποίησης της νεολαίας (πέρα απο τα στενά όρια της παρακολούθησης και του διαβάσματος) και αλληλεπίδρασης απόψεων και αντίστοιχων πολιτικών και πολιτιστικών πρακτικών. Είναι άλλωστε ιστορικές και πολιτικές οι αιτίες που αποτέλεσαν τη βάση κατωχύρωσης του, η οποία επήλθε μέσα από ανυποχώρητους αγώνες των φοιτητών. Η διατήρηση και η διασφάλιση του ασύλου ποτέ δεν πέρναγε από τις επιδιώξεις του κράτους, αλλά πάντα από το βαθμό που οι ίδιοι φοιτητές συνεχίζουμε να το προασπιζόμαστε! Είναι λοιπόν φανερό ότι η απονομιμοποίηση του Ασύλου στην συνείδηση των φοιτητών αποτελεί και βήμα για την ουσιαστική κατάργηση του, κάτι που θα περάσει και μέσα από την προβολή μιας εικόνας ανομίας εντός του Πανεπιστημίου, ως επίπτωση του Ασύλου ως θεσμού. Άλλωστε, η κατάργηση του ασύλου αποτελεί μόνιμη επιδίωξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, των Υπουργείων αλλά και των καθηγητών, στο βαθμό που το άσυλο λειτουργούσε πάντα ως ασπίδα προάσπισης των ριζοσπαστικών μορφών αγώνα που ανέπτυσσε το φοιτητικό κίνημα και των μεγάλων νικών που πετύχαινε. Το Άσυλο είναι συλλογικό δικαίωμα, κατακτημένο μέσα απο την ιστορία του φοιτητικου κινήματος. Είναι, άρα υπόθεση όλων μας το να συνεχίσουμε συλλογικά να το υπερασπιζόμαστε, ως το μετερίζι από το οποίο παλεύουμε διεκδικούμε και προτάσσουμε τα συμφέροντα μας.

η συνέχεια εδώ...

Παρατηρήσεις γύρω από τις φετινές εκλογές στη Φιλοσοφική...

  Στις 24 Μάη, διεξήχθησαν οι φοιτητικές εκλογές και για αυτό το ακαδημαικό έτος στην Φιλοσοφική άλλα και Πανελλαδικά στις υπόλοιπες σχολές. Στο γενικότερο πλαίσιο, οι φοιτητικές εκλογές έλαβαν χώρα σε μία περίοδο όπου μόλις υπογράφηκε 4ο μνημόνιο και καταβαραθρώθηκαν περαιτέρω τα δικαιώματά μας στην εργασία, σε ένα μέλλον με αξιοπρέπεια και σιγουριά και σε μία περίοδο όπου η απογοήτευση και η πεποίθηση ότι οι αγώνες δεν νικούν είναι οι κυρίαρχες αντιλήψεις.

Πιο συγκεκριμένα, στην σχολή μας , η φετινή χρονιά χαρακτηρίστηκε από μία τεράστια έλλειψη μαζικότητας και ενδιαφέροντος γύρω από φλέγοντα ζητήματα που μας αφορούν όπως είναι η απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μας καθώς και η μη διανομή συγγραμμάτων σε μία σειρά από τμήματα και η σκληρή εντατικοποίηση της φοιτητικής μας καθημερινότητας σε συνδυασμό με την απειλή του επερχόμενου νομοσχεδίου Γαβρόγλου! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την διεξαγωγή μόνο τριών γενικών συνελεύσεων οι οποίες δυστυχώς δεν μπόρεσαν να κινητοποιήσουν τον φοιτητικό μας σύλλογο, ώστε να διεκδικήσει τα κεκτημένα του.

Υπό αυτές τις συνθήκες ,λοιπόν, ο μεγάλος κερδισμένος των φοιτητικών εκλογών στην Φιλοσοφική ήταν η αποχή καταδεικνύοντας την ματαίωση της νεολαίας με πολύ έντονο τρόπο. Συγκεκριμένα στη Φιλοσοφική ψήφισαν 1140 φοιτητές ενώ πέρυσι 1463. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους για την πτώση της κάλπης και της διαφαινόμενης αποστροφής για τις φοιτητικές εκλογές σε έναν σύλλογο τόσο μεγάλο όσο ο δικός μας.. Παρ'όλα αυτά φέτος στην Φιλοσοφική η ΔΑΠ, η οποία επί 30 χρόνια ήταν πρώτη δύναμη στην σχολή μας “έχασε την σχολή” από την ΠΚΣ/ΚΝΕ/ΜΑΣ, η οποία την “πήρε” και σε ένα βράδυ όπως λέει την έκανε “κόκκινη και ταξική”.

Όσον αφορά την ΔΑΠ, απ'ότι φαίνεται ήταν καιρός πια να απονομιμοποιηθεί στα μάτια του συλλόγου και να καταγράψει μία τόσο μεγάλη πτώση η οποία έχει ξεκινήσει ήδη τα τελευταία 5 χρόνια.Ούτως ή άλλως, το μόνο που κάνει εδώ και τόσα χρόνια για την Φιλοσοφική έιναι να πηγαίνει στην Μύκονο και να ενημερώνει για τις δηλώσεις στο Εύδοξο, αγνοώντας πεισματικά τα οποιαδήποτε άλλα προβλήματα.

Από την άλλη, η επιτυχία της ΠΚΣ στις φετινές εκλογές φαίνεται να μην είναι και τόσο πραγματική καθώς με 20 σχεδόν ψήφους διαφορά από την ΔΑΠ κατάφερε να βγει 1η δύναμη κάτι για το οποίο εδώ και τόσα χρόνια καλούσε τους φοιτητές να την ψηφίσουν “για να αλλάξουν τα πράγματα”.

Έτσι φέτος η Φιλοσοφική από μπλέ έγινε κόκκινη, για εμάς όμως είναι μάλλον μαύρη γιατί ξέρουμε πως οι βλαχοδήμαρχοι της ΔΑΠ και η αγωνιστικότητα της ΚΝΕ αρχίζουν και τελειώνουν στις εκλογές. Ούτως ή άλλως, η ΔΑΠ και η ΚΝΕ είναι αυτές που με συστηματικό τρόπο προσπαθούν να απονεκρώσουν τον φοιτητικό μας σύλλογο και καταλήγουν να μετατρέπουν την διαδικασία των φοιτητικών εκλογών σε μία διαδικασία αντιπαράθεσης κομματικών μηχανισμών και πελατειακών σχέσεων. Με αυτόν τον τρόπο χάνεται το πραγματικό νόημα των φοιτητικών εκλογών και το πολιτικό περιεχόμενο που αυτές μπορούν να έχουν, καθώς και η δυναμική που αυτές θα μπορούσαν να αποκτήσουν.

Εμείς πάλι, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε παραμείναμε σχετικά σταθεροί στα εκλογικά μας αποτελέσματα με πτώση μόνο 20 ψήφων και καταφέραμε να μην είμαστε οι μεγάλοι υπαίτιοι της πτώσης της κάλπης των εκλογών όπως η ΠΚΣ και η ΔΑΠ. Βέβαια, δεν καταφέραμε να συμβάλλουμε με αποφασιστικό τρόπο στην συγκράτηση ή και στην μείωση της αποχής αν και αυτό ήταν κάτι το οποίο αποτελούσε για εμάς πρωταρχικό στόχο. Διότι μόνο έτσι θα μπορούσε να υπάρχει ένας μαζικός φοιτητικός σύλλογος ο οποίος θα ήταν και ζωντανός, μάχιμος και έτοιμος να παίρνει θέση και να αποφασίζει. Η μαζικότητα του φοιτητικού μας συλλόγου τον καθιστά άμεσα και πιο ισχυρό και αποτελεσματικό σε σχέση με τις μάχες που η γενιά μας καλείται να δώσει.

Από μεριάς μας, προσπαθήσαμε όλη την χρονιά να στηρίζουμε και να προάγουμε τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού μας συλλόγου και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας στον βαθμό που αυτό ήταν εφικτό. Για εμάς υπάρχει φοιτητικός σύλλογος και μετά και πριν τις φοιτητικές εκλογές και κύτταρό του είναι οι γενικές συνελεύσεις του, όπου μπορούμε όλοι να εκφραζόμαστε και να αποφασίζουμε ενιαία γύρω από τους προβληματισμούς μας.

Έτσι και φέτος και πέρυσι για να μπορέσουν οι διαδικασίες του συλλόγου να ανασυγκροτηθούν και να είναι προωθητικές για όλους μας, έχουμε αναπτύξει ως Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ κοινή δράση με την Αριστερή Ενότητα Φιλοσοφικής σε μία σειρά ζητημάτων. Γιατί είμαστε ενάντια στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση και σε σκηνές “ενδο-αριστερού εμφυλίου”. Και γιατί απέναντι σε μεγάλα προβλήματα πρέπει να δίνονται και μεγάλες λύσεις και επειδή ούτε είμαστε τέλειοι, ούτε κατέχουμε απόλυτες αλήθειες, μπορούμε και κάνουμε αυτοκριτική για όποια φορά μπορεί να μην ανταποκριθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων.

Εμείς λοιπόν, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στον μαύρο συσχετισμό της σχολής μας και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε και να παλεύουμε για έναν ζωντανό φοιτητικό σύλλογο με διαδικασίες που να χωράνε όλους μας. Γιατί ο αγώνας μας δεν τελειώνει εδώ! Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ριζοσπαστικά και ενωτικά!

η συνέχεια εδώ...